Bayrou wil de privileges van politici ontmaskeren: "Niet iedereen kan Cicero zijn. Niet iedereen kan Milei zijn."

Eindelijk ontwaakt Frankrijk! Wat een vreugde voor de liberaal in mij. "Niets is schandelijker dan een magistraat die zijn huishouden verrijkt terwijl hij de Republiek zou moeten verrijken." Cicero, zou je kunnen zeggen? Nee! François Bayrou ! Sterker nog, onze premier beloofde in een video op sociale media de privileges die politieke leiders naar verluidt genieten, aan de kaak te stellen. Hij beweert dat "we dit alles aan het licht moeten brengen."
Het is altijd verfrissend voor een liberaal om deze woorden te horen van een welgestelde, carrièregerichte centrist die zijn hele leven door de Fransen is betaald. Dus het is nooit te laat.
Deze aanbeveling kwam niet echt van hem. Laat ik mijn adem dus niet inhouden over deze vermeende besparingen. Het waren de Fransen zelf die dit idee aan onze premier voorstelden. Ze waren, zegt hij, "zeer talrijk". In zijn eigen woorden was het zelfs "het meest geuite verzoek van burgers". François Bayrou concludeerde daarom dat er een hardnekkig vermoeden bestond: dat politici hun eigen zakken vullen.
Wat een openbaring! Een volk dat verpletterd wordt door een gigantisch belastingstelsel, belast en opgelegd vanaf de geboorte tot aan de dood, niet in staat om te werken, een bedrijf te openen of een bedrijf op te richten zonder onmiddellijk lastiggevallen te worden door de DGFIP, URSSAF, MSA, AGIRC-ARRCO, VAT, CFE, TICPE... Een volk dat niet begrijpt waar hun belastingen naartoe gaan, waar hun geld verdwijnt, voordat ze erachter komen dat parlementsleden er drugs mee kopen, cruises naar Gaza subsidiëren en er hun buik mee vullen! Wat een Cicero!

Vandaag zijn we getuige van een nieuwe manifestatie van Franse grandeur. François Bayrou mobiliseert René Dosière, een 84-jarige voormalige socialistische parlementslid, geflankeerd door enkele parlementariërs, voor deze zware taak. Dit is ons ontwaken. Vergeet Colbert. Vergeet Turgot. Vergeet Briand. Geen Blum meer, geen Mendès-Frankrijk meer. In Frankrijk hervormen we niet meer. We nemen geen risico's meer. We springen niet meer. We zinken... terwijl we het tegenovergestelde roepen.
Maak plaats voor René. Argentinië, weet u, heeft zijn Javier Milei: de fanatieke econoom, met de kettingzaag in de hand, vastbesloten om zijn land te transformeren en de financiën op orde te krijgen. El Salvador heeft zijn Bukele, verkozen met 84% van de stemmen, die de veiligheid van zijn land herstelde. De Verenigde Staten hebben hun reus Trump, die zijn kruistocht tegen illegale immigratie begint.
En wij? Om onze torenhoge schulden, onze oncontroleerbare uitgaven, onze niet-bestaande groei en onze bijbelse belastingen aan te pakken, hebben we... François Bayrou en René Dosière. Zo gaat het met Frankrijk.
Dit doet me denken aan het dagboek van Paul Morand: "Ik las", zegt hij, "de herinneringen van kapitein Coignet, waarin vier Fransen altijd zegevieren over tienduizend Kozakken. De tijden zijn veranderd."
Niet iedereen kan Cicero zijn. Niet iedereen kan Milei zijn. En als Frankrijk morgen sterft, zal dat niet door de kracht van zijn vijanden zijn, noch door de hevigheid van zijn uitdagingen. Het zal door kleingeestigheid zijn.
RMC